Ik ben een reiziger, iemand die graag het ‘gewone’ leven in andere landen observeert. Dat doe ik door op huisdieren te passen terwijl de eigenaren op vakantie zijn. In ruil voor mijn diensten, mag ik gratis in hun huis wonen.
De afgelopen week verbleef ik in Potomac, een plaats net buiten Washington DC in de Verenigde Staten. Een plaats waar de gemiddelde inwoner $189.000 per jaar verdient en een huizen gemiddeld $905.000 kost. Zo ook het vrijstaande huis waarin ik een week verbleef.
Stadscentrum van Potomac
Het stadscentrum van Potomac bestaat uit een aantal clusters van winkels die rondom een kruispunt zijn gevestigd. Er is geen gezellig stadscentrum met oude gebouwen of autovrije straten. In Potomac is het functioneel shoppen. Je vindt rondom het kruispunt vrijwel elke Amerikaanse bank, drie supermarkten, een bouwmarkt, drogisterij met apotheek en verschillende restaurants.
Wie eerder heeft rondgereisd in Amerika herkent deze opzet van winkelcentra zeker. Vaak tref je er ook verschillende fast food ketens aan, maar niet hier in Potomac. Behalve Five Guys (hambuger keten) en Chipotle (Mexicaans fastfood) zijn er geen andere fastfood-ketens. Wel heeft Potomac twee Italiaanse restaurants, een zogenaamde Franse bakkerij, een gyros-zaak, een Chinees en een Sushi restaurant.
Alle banken hebben een drive-through zodat je je bankzaken vanuit de auto kunt regelen. Wonderbaarlijk genoeg hebben de restaurants hier geen thuisbezorgdienst. Bewoners bestellen hun maaltijd online of via de telefoon, en komen het dan zelf ophalen met de auto. Dit had ik niet verwacht, zeker niet in een land waar gemak en service heel belangrijk is.
De Franse bakkerij is trouwens niet echt een Franse bakkerij. Het aanbod en kwaliteit van croissants en andere lekkernijen was voor mij als Europeaan vrij teleurstellend. Gezien de hoeveelheid klanten, is de bakkerij wel populair bij de lokale bewoners. Vanaf hun kleine terras heb je goed uitzicht over het parkeerterrein en krijg je een indruk van de lokale bewoners.
En wat ik zie, klopt met de informatie uit de census van 2020. Volgens de census van 2020 is 66.5% van de 45.000 inwoners namelijk wit. Aziaten volgen met 20% en daarna komen de Latijns-Amerikanen en Afro-Amerikanen. Ruim 85% van de inwoners bezit een eigen huis. De gemiddelde waarde van hun woning is $905.000 en daarbij hoort een gemiddeld gezinsinkomen van rond de $189.000 per jaar.
Ik bevind mij dus in wat men noemt, een gegoede buurt.
Wandeling door de wijk Bedfordshire
De wijk Bedfordshire, waarin ik verblijf, is een gemiddelde wijk. De woningen hier zijn zo’n $905.000 waard. Elke ochtend en namiddag wandel ik met mijn oppashond door de wijk. Een mooi excuus om ongegeneerd alles en iedereen te begluren.
Het eerste dat opvalt is de ruime opzet van de wijk. De straten zijn zo breed dat je er met drie auto’s naast elkaar kun rijden. Langs de weg staan hoge iepen en andere bomen die veel schaduw bieden. De wegen zijn niet recht maar maken steeds een wijde bocht. En omdat het gebied ook nog licht heuvelachtig is, kun je niet ver vooruit kijken. Deze wijkopzet geeft mij het gevoel dat ik in een landelijk gebied bent. Maar als ik goed kijk, zie ik dat veel van de grote huizen dicht op elkaar staan. Tuinen grenzen aan elkaar en vanuit de tuin zie je door de hoge bomen delen van andere huizen. Alle woningen zijn wel vrijstaande woningen. In deze wijk geen appartementen of twee-onder-één-kap-woningen.
Verder heeft elke woning, behalve een grote achtertuin, ook een grote voortuin. Naar binnenkijken, zoals dat in Nederland vanaf de straat kan, is niet mogelijk. Verder lopen veel van de straten dood. Ze eindigen met een cul-du-sac, een soort van rotonde. Hierdoor zijn er maar 2 tot 3 wegen die uitkomen op de hoofdweg. Het is er dan ook lekker rustig. Je kunt gewoon midden op straat lopen, zonder van je sokken te worden gereden.
Mijn wandelingen door de wijk zijn dan ook heerlijk ontspannend. En dat vinden meer bewoners. Elke ochtend en namiddag kom ik menig Potomaccer tegen die ook de hond uitlaat of een dagelijkse wandeling maakt. We groeten elkaar vriendelijk en er is ruimte voor een klein praatje. De meeste mensen die ik tegenkom tijdens mijn wandelingen zijn alleen wel in de 60 en van Aziatische afkomst.
Ontstaan van Potomac
Potomac is een relatieve jonge stad, ontstaan in de jaren 60. Het is een volledig geplande stad. De wijk Bedfordshire, waarin ik verblijf, is als een project opgezet tussen 1962 en 1979.
Op het eerste oog lijken alle woningen anders van elkaar, maar als je goed kijkt, zie je dat ze dezelfde opzet hebben. Ze zijn alleen in verschillende kleuren en met verschillende materialen afgewerkt.
De meeste woningen hebben een langwerpige voorkant met in het midden een voordeur. Aan beide zijde daarvan zijn twee grote ramen en op de eerste verdieping vind je 5 tot 6 ramen en soms nog een dakkapel er bovenop. Vast aan de woning is een brede garage met één of twee garagedeuren. Aan de achterkant zijn sommige huizen uitgebouwd waardoor er een grote leefkeuken ontstaat. Al wandelend door de wijk ontdek ik nog vier andere type woningen. Maar door de kronkelende wegen, het vele groen en de rust heb ik niet het idee dat ik door een typische vinex-wijk aan het wandelen ben.
Het huis waarin ik verblijf heeft op de begane grond twee grote leefkamers. Eén kamer is veranderd in een eetkamer met zitgedeelte, de andere leefkamer is opgesplitst. De ene ruimte is een tv-kamer geworden met een open haard en de andere ruimte is kantoorruimte. Onder het huis is een grote kelder. Op de bovenverdieping zijn vier slaapkamers, waarvan één met eigen badkamer. Er is een tweede grote badkamer op de overloop en in de gangen zijn verschillende inbouwkasten voor kleding en allerlei andere spullen.
De meeste tijd breng ik echter door in de grote leefkeuken op de begane grond. Behalve een grote keuken is er ook een eettafel voor 6 personen en een bank waarop je kunt relaxen. Vanuit hier heb ik uitzicht op de tuin met haar vele vogels en andere dieren die hier wonen.
Hoe blijft het zo mooi?
Al snel leer ik dat elke subbuurt in de wijk een eigen homeowner association heeft die voor het onderhoud en beheer van de gemeenschappelijke terreinen zorgt. Alle eigenaren betalen een maandelijks bedrag van zo’n $164 per maand voor het onderhoud van het gemeenschappelijk groen, zwembad, sportvelden en speelplaatsen. Zo zijn er in mijn buurt naast een aantal speelplaatsen, ook een zwembad en twee tennisbanen. Alle grasvelden tussen de tuinen worden ook door hen onderhouden.
Hier komen dus geen mannen en vrouwen van de overheid om het gras te maaien, en omgevallen bomen op te ruimen, maar mensen van lokale hoveniersbedrijven. Daarnaast moeten ook de grote tuinen van de individuele eigenaren regelmatig worden gemaaid. Elke dag, behalve zondag, hoor ik dan ook het geluid van grasmaaiers in de wijk. Eén van de weinige tegenvallers van mijn verblijf in Potomac.
Mijn huiseigenaren hebben ook een tuinbedrijf ingehuurd die voor hen het tuingras maait. En zo gebeurt het dat ik op een dag plotseling een man zittend op een grasmaaier de tuin in zie rijden. Hij komt via een hekje aan de zijkant van de tuin binnen en maait in één vloeiende beweging de hele tuin. Vlak na hem komt een man met een draaiende kantjesmaaier die ervoor zorgt dat alle randen keurig worden bijgewerkt, en die persoon wordt weer opgevolgd door een ander die met een blazer al het gras van het terras afblaast. Al met al zijn ze maximaal 10 minuten bezig geweest met een tuin van zeker 900m2, over efficiëntie en routine gesproken. De werkers waren trouwens allemaal van Latijns-Amerikaanse afkomst.
Reeën in de tuin
Vanwege al het groen, en de bijbehorende rust, zie ik regelmatig cardinals en varianten van wat wij in Europa merels, vinken en vlaamse gaaien noemen. Een kleine specht klopt ook af en toe op een boom. Eekhoorns zijn er natuurlijk ook, net als kleine chipmunks. Maar het meest bijzonder vind ik de reeën, de bewoners hier noemen ze deers. Zo zag ik plotseling een ree voor het raam van de keuken staan, rustig grazend van het tuingras. Toen ze bemerkte dat ik haar bekeek, liep ze rustig naar het hek. Stond even stil en hopte zo over het 1.20 hoge houten hekwerk.
En dat is nog zoiets opvallends, veel bewoners hebben geen hoge dichte hekken om hun tuin staan, maar lage hekwerken waar je gemakkelijk overheen kunt kijken. En sommige bewoners hebben helemaal geen hek om hun tuin, slechts een enkeling heeft een hoge afrastering geplaatst voor optimale privacy.
Autogalore
In deze wijk bezitten de meeste huiseigenaren zo’n twee tot vijf auto’s. Onze huiseigenaren hadden ook aangegeven dat het hebben van een auto noodzakelijk is. Op Google Maps zag ik echter een bushalte op 12 minuten lopen van hun huis. Deze bus rijdt tussen twee metrostation en komt dan langs het winkelcentrum van Potomac en het nabijgelegen stadje Rockeville. Met de bus ben ik binnen 5 minuten in het winkelcentrum van Potomac en in 15 minuten heb ik de metrohalte bereikt die me naar Washington brengt. De bus gaat natuurlijk niet vaak, maar één keer in het halve uur doordeweeks en één keer in het uur in het weekend. Dus het is wel even plannen. De huiseigenaren luisterden vol verbazing naar mijn insteek en noteerde de informatie voor een volgende huisoppasser.
Witte mensen zie ik niet in de bus trouwens, en zeker niet de bewoners uit mijn eigen wijk. Het zijn vooral mensen die in de omgeving werken of reizen van dorp naar dorp. In Amerika, als je maar een beetje geld hebt, koop je immers een auto. Openbaar vervoer is voor arme mensen. Onze huiseigenaren keken mij dan ook ietwat vreemd aan toen ik nonchalant vertelde dat ik de bus en metro nam naar Washington Union station vanwaar ik de trein richting New York zou nemen. Wist ik het wel zeker, wilde ik niet liever een Uber nemen?
Het andere Amerika
Wie denkt dat Amerika dus alleen maar bestaat uit hyper diverse wereldsteden en platteland waar vooral cowboys wonen, heeft het dus verkeerd. Potomac heeft mij doen kennismaken met het leven van de gegoede Amerikaan. Voor hen is het wonen in Amerika lang zo slecht nog niet…
Geef een reactie