Woensdagochtend net voor 10.00 staan op de parkeerplaats bij het strand van Methoni een aantal mensen te wachten. Wandelschoenen, wandelstokken en kleine rugzakjes met waterflesjes duiden op een wandelgroep. Ik sluit mij aan bij de wachtenden. Een aantal mensen herken ik van een eerdere wandeling. Ik begroet ze en zij groeten mij. Een deel van de groep staat er rustig bij, een ander deel is druk in gesprek met elkaar. Om mij heen hoor ik Engels, Duits en Nederlands, soms met een accent waaruit blijkt dat de gesproken taal niet iemands eerste taal is.
Plotseling, komt de groep in beweging. Geen introductie, geen geroep of geschreeuw, geen leider met een reflecterend jasje of paraplu. Een vrouw met lang rood haar zegt tegen een medewandelaar dat zij vandaag de hekkensluiter is, maar dat ze er vanuit gaat dat iedereen op elkaar let. Haar naam is Lesley en samen met haar man John leiden zij vandaag de wandeling voor de FreeWalkers van Messina.
Uit je comfortzone
John en Lesley zijn twee pensionado’s. Zij is Engels, hij is van Ierse afkomst. Ze wonen sinds 2017 in Methoni, maar al daarvoor reisden ze elke vakantie naar hun vakantiehuis in Griekenland. In eerste instantie wilden ze nog een aantal jaren sparen, maar vanwege Brexit zijn ze eerder met pensioen gegaan en hebben ze zich hier definitief gevestigd, net buiten Methoni. Hun voornemen is om actief te blijven, dus de wandelingen georganiseerd door de FreeWalkers passen daar perfect bij.
Nu lopen ze al bijna 2 jaar mee, en vandaag leiden zij voor het eerst zelf een wandeling. “Met de FreeWalkers wordt er wel vaker vanuit Methoni gestart, maar dan gaan we vanaf de parkeerplaats langs het strand de heuvels in. John en ik wilden een andere route uitzetten, en vooral de andere kant uitgaan,” zegt Lesley. Daarom wordt de groep als eerste in tegenovergestelde richting gestuurd van wat ze gewend zijn. We gaan naar het dorp en Methoni kasteel. Ergens op de achtergrond hoor ik één van de wandelaars zeggen, “Hé, we gaan de verkeerde kant uit.”
“Het is altijd spannend om te zien hoeveel mensen komen opdagen. Er is geen verplichte aanmelding, alhoewel sommige mensen wel via Whatsapp of Facebook aangeven of ze wel of niet komen. Maar totdat het 10.00 is, hebben we geen idee van hoe groot de groep zal zijn.” zegt John. De groepsgrootte varieert dan ook van 10 tot 55 wandelaars per wandeling. Vandaag zijn we met 25 personen en twee honden.
Eén van die honden hoort bij mij, de ander is van Karin. Een Duitse vrouw met blond haar en altijd de telefoon in haar hand voor het maken van foto’s. Zij woont al meer dan 12 jaar in Griekenland en is de initiatiefnemer van de FreeWalkers. Ze noemt zichzelf gekscherend de ‘Mutti’ van de groep. Niet alleen is ze met deze wandelgroep begonnen, ze is ook de oudste van het gezelschap. Haar leeftijd deelt ze liever niet.
Free betekent gratis en vrijheid
“Ik wandelde veel met mijn hond. Een aantal vrienden vroegen of zij ook mee mochten komen op de wandelingen. Natuurlijk mocht dat. Later ontdekte ik een groepje Engelsen die ook in dezelfde omgeving wandelingen maakten. We zijn toen samen gaan wandelen.” Karin vertelt mij dat zij zich in die periode nog geen FreeWalkers noemde.
“In de afgelopen jaren hebben sommige mede-organisatoren de wens uitgesproken om geld te vragen voor de wandelingen. Niet zo raar, want sommige van ons zijn nog jong en moeten geld verdienen om rond te komen,” gaat Karin verder.
Zo herinnert Karin nog een wandeling waarvoor mensen moesten betalen. Er was een 10 kilometer lange wandeling uitgezet. “Alleen moesten we tijdens de wandeling een rivier oversteken en daarvoor moest je wel je schoenen uitdoen. Dat wilden sommige mensen niet. Er ontstond toen een hele touwtrekkerij, want als we zouden omkeren dan was de wandeling veel langer dan 10 kilometer. Dat wilden een aantal wandelaars ook weer niet. Ik heb toen besloten dat ik dit nooit meer wilde meemaken. De wandelingen zijn gewoon gratis en worden georganiseerd door de wandelaars zelf.”
Zo ontstond langzaam het concept van de FreeWalkers. “Het woordje Free is voor mij erg belangrijk. Mensen moeten vrij zijn om te komen wanneer ze willen. Er zijn geen verplichtingen,” zegt Karin.
Je komt nog ergens
Inmiddels wandelen we langs de brede en diepe grachten van Methoni kasteel. Daarna volgen we de kustlijn en gaan dan weer landinwaarts. Als we langs de lokale middelbare school komen, gaat wandelaar Arnold los. Hij groet de nieuwsgierige jongeren enthousiast die vanuit het raam ons zien voorbijlopen. Geen gebruikelijk tafereel voor hen. Grieken staan niet bekend als fervente wandelaars. De rest van de wandelgroep lacht om de enthousiaste begroeting van Arnold en begroet ook de jongeren. Er gaan heel wat begroetingen in het Grieks en Engels heen en weer.
“Kijk, dit is nog een oud weerstation,” zegt John. We lopen langs een gebouw uit de jaren 50 dat er behoorlijk verlaten uitziet. “De militairen gebruiken het soms nog voor oefeningen,” weet hij te vertellen. Daarna lopen we door een laan met aan weerzijde grote dennenbomen. John vertelt dat ze zijn geplant door kinderen uit Methoni en dat gedurende de hete Griekse zomers het hier nu één van de koelste plekken is geworden.
Even verderop wordt een man begroet die aan het werk is bij zijn buitenkeuken. Een felblauw betonnen aanrecht is versierd met allerlei schelpen. Een waar kunstwerk. Het blijkt te gaan om Makkis, één van de lokale restauranthouders. Samen met zijn zoon opent hij deze zomer een nieuw restaurant vlak bij het kasteel met uitzicht over de baai. Een deel van de wandelaars kent hem, en al snel weet de hele groep waar ze deze zomer naartoe moeten voor een lekkere Griekse lunch of diner.
Nooit met dezelfde mensen op pad
“De FreeWalkers kent een kleine vaste groep wandelaars die aan vrijwel elke wandeling meedoen. Er is een behoorlijk grote groep mensen die af en toe meegaat of die alleen op de zaterdagen meewandelen omdat ze doordeweeks werken. Regelmatig melden zich ook vakantiegangers die voor een korte periode met ons meewandelen. Dat vinden we leuk, want daardoor ontmoet je steeds nieuwe mensen en hoor je andere verhalen,” vertelt Karin enthousiast als we het hebben over wie nu de FreeWalkers zijn.
Ondertussen komen we aan bij een drukke weg die moet worden overgestoken. Gelijk daarna steken we een rivier over. John meldt aan de koplopers dat dit de rivier Lemar is. Even later komen we bij een kleine brug. Deze gaat volgens John over dezelfde rivier. Terwijl John dit aan enkele wandelaars uitlegt, loopt een ander deel van de groep door. Zij zien niet dat John na zijn uitleg terugloopt naar een kruising en dan linksaf slaat.
Na ongeveer 5 minuten komt vanuit de groep de eerste melding dat er wandelaars zijn achtergebleven. Iedereen staat stil. Er wordt gecheckt wie de wandelaars zijn die ontbreken en er wordt gevraagd of iemand hun telefoonnummer heeft. John loopt terug om de wandelaars op te halen, terwijl anderen proberen te bellen.
Dit alles gaat op zeer gemoedelijke toon en menig wandelaar gebruikt de tijd om een slokje water te drinken en te praten met degene die naast hem of haar staat. Het is duidelijk dat dit niet de eerste keer is dat de groep tijdens een wandeling uiteen valt. Iedereen accepteert het gelaten. Gezelligheid is duidelijk belangrijker dan een perfecte wandeling.
Meer dan wandelen alleen
Als iedereen weer bij elkaar is, wandelen we door. Ik raak in gesprek met Jochem die met zijn vrouw hier op vakantie is. Ze hebben een huis voor 2 maanden geboekt. Bij het zoeken naar een geschikt huis, heeft hij ook veel online research gedaan. “Ik houd van wandelen, maar mijn vrouw kan geen lange afstanden lopen. Als ik alleen op pad ga, dan verdwaal ik vaak en moet mijn vrouw mij weer ophalen. In Spanje ben ik een keer zo verdwaald dat de politie mij moest zoeken. Ondanks dat de politie er heel relaxed onder was, vond mijn vrouw het toch niet zo’n geslaagde actie. Onze keuze om hier in deze regio op vakantie te gaan, is onder andere vanwege de FreeWalkers. Nu hoeft zij zich geen zorgen te maken over dat ik verdwaal, ikzelf ook niet trouwens!” zegt hij met een kalme glimlach op zijn gezicht.
Karin vertelt mij dat een Nederlands stel, nadat ze een aantal keren hebben meegewandeld, in deze regio een huis gekocht hebben. Het feit dat ze hier al gelijk een groep mensen om zich heen hebben voor hulp en advies, maar van waaruit ook vriendschappen kunnen ontstaan, was voor hen de doorslaggevende reden om juist hier een huis te kopen.
“FreeWalkers geeft je een kickstart bij het creëren van een sociaal netwerk. De groep is groot genoeg dat je niet met iedereen hoeft om te gaan. Als je iemand niet mag of geen connectie mee hebt, dan kun je die vermijden. En door de grootte van de groep is er altijd wel iemand met wie je wel een klik hebt,” ligt Karin toe.
Organisatie van de wandelingen
Even later maak ik kennis met Pier, een Italiaan. Hij is sinds een jaar met pensioen en woonachtig in Messina op Peloponnesos. Hij is inmiddels lid geworden van het bestuur. Samen met Gerben, een Nederlander, en oprichtster Karin en haar man Manfred, zorgen ze ervoor dat er elke week van september tot en met juni gewandeld kan worden.
“In de zomer, als het eigenlijk té warm is, organiseren we alleen wandelingen op initiatief van anderen of omdat we zelf willen. Dat gaat meer op ingeving. We wandelen dan bijvoorbeeld in de ochtend aan de oostkant van een berg, zodat je lang in de schaduw blijft. Of we organiseren een Full Moon wandeling, die rond 16.30 vertrekt,” vertelt Karin. “Het jaarlijkse hoogtepunt is de laatste wandeling in juni. Iedereen neemt dan iets te eten en drinken mee en we wandelen dan 2.5 kilometer omhoog naar de top van berg Profítis Ilías. Enkele FreeWalkers brengen al het eten naar boven met een auto. En daar, op de bergtop, eten we samen en zien we de zon ondergaan. Daarna gaan we naar de andere kant en bekijken we de opkomst van de volle maan.”
Als we aankomen bij een klein kerkje met uitzicht over Methoni, houden we een pauze. Iedereen zoekt een plekje en haalt uit zijn rugzak een banaan, cracker, brood of iets anders om te snacken. Plotseling komt John tevoorschijn met een doos vol blikjes bier. Hij had deze voor de wandeling al bij het kerkje verstopt. Iedereen die wil, krijgt een blikje. De biertjes worden met plezier aangenomen en opgedronken. Voor Kathy die blijkbaar jarig is geweest, wordt ook nog even gezongen.
Na een kleine rustpauze is het tijd voor het laatste deel van de wandeling, heuvelafwaarts, terug naar Methoni. Als we langs het strand wandelen, zien we een oudere Griek in zijn zwembroek het water induiken.
Vlak voordat we aankomen bij de parkeerplaats waar we de wandeling zijn begonnen, is er nog één obstakel. Rivier Lemar stroomt daar over de weg de zee in. Een deel van de groep slaat rechtsaf om de eerste brug over de rivier te nemen en zo terug te keren naar de parkeerplaats. Een ander deel, waaronder ik, laat zich niet kennen. Wij zoeken de best doorwaadbare plek op en huppelen door het water naar de overkant. Niks geen discussies over afstand, over het opsplitsen van de groep of gedoe met schoenen uitdoen.
Als uiteindelijk iedereen de eindbestemming heeft bereikt, neemt Jochem afscheid van de groep. Ook enkele andere wandelaars stappen in de auto. De rest neemt plaats op het terras van Medusa. Daar praat men onder het genot van een biertje of kop koffie nog wat na en wat bij.
Als ik afscheid neem, word ik door iedereen uitgezwaaid en hopen ze dat ik binnenkort weer een keer mee wandel. Ik ben altijd welkom.
Meewandelen? Alle wandelingen van de FreeWalkers worden gepubliceerd op hun website en Facebook-pagina.
Waardering
Je hebt dit artikel gratis gelezen. Vond je het de moeite waard? Toon dan je waardering door een kleine bijdrage achter te laten. Een bedrag van €1.50 is al fijn.
Als genoeg mensen dat doen, dan kan ik blijven doorgaan met het schrijven van verhalen over bijzondere plaatsen.
Geef een reactie